اکنون که آدم
یاز بام هفت گنبد گــــــــردون گـــذشته است
گـــــــــردونه ی زمین را از اوج بنـــــــــگریم ؛ از اوج بنـــــــــگریم
ذرات دل به دشمنـــــــی و کینه داده را وز جـــــــــان و دل به جان و دل هم افتاده را
از اوج بنـــــــــگریم و ببـــــــینیم ؛در این فـــــــــضای لایتــــناهی
از ذره کمترانیم غــــــــرق هزار گـــــــــــونه تباهـــی !
از اوج بنــــــــــــــــــگریم و ببـــــــــــــــــینیم
آخـــــــر چرا به سینـه ی انسان دیگری
شمــشـــیر مـــی زنــیم