در گوش باد

خورشـــــید تار و پود زمــــین را نگاه کــرد قلبی شکسته دید که دیگر نمی تپید

تنــــــها ، بـــــرهنه ، یـــــــــــــخ زده ، پژمرده ، ســـــــــــوخته

چــــــــــــــشمی به سقف دوخــــــته بـــــــی برگ بی نوا

کــــــــــــز حمله و هجـــــــوم بلا درد می کشــــــــــید

آنــــــــــگونه ناتوان، که مسیـــــــــــحا به زیر لب نالــــــــید ، آه کرد

در گـــــــــــوش باد گفت : تا ما چهار گوهر هســـــــــــــــــتی ،

دستــــــــــی به دســــــــــت هم نسپــــــــــــاریم راهی به کوی چاره نداریــــــــم